Zeggen dat violiste Kristine Heebøll een belangrijke rol gespeeld heeft in de Deense folkmuziek van de jongste vijfentwintig jaar, is een even groot understatement als zeggen dat Donald Trump wel eens iemand durft beledigen…

Kristine, die intussen ook doceert aan de Deense Nationale Muziekacademie en “componist van het jaar” verkozen werd, is wellicht het mees bekend als drijvende kracht achter Trio Mio, waarmee ze al ruim vijftien jaar toert, maar daarnaast kon en kan je haar naam terugvinden bij het Heebøll/Vinther duo, bij Bark & Blik en bij Mens Vi Venter På Bolgen en nu dus ook in duo met de grote Finse pianist Timo Alakotila, een man met een curriculum van hier tot in Timbuktu en activiteiten in zowat elk genre dat speelbaar is, van tango tot jazz, van folk tot filmmuziek. Hij was vaak aan de zijde van Maria Kalaniemi te vinden en scheerde ook hoge toppen met Johanna Juhola.

Die twee “instituten” hebben elkaar dus nu gevonden en ze maakten deze “ontdekkingsreis in elf etappes”, zoals Kristine het zelf omschrijft in de liner notes van de plaat. De bestemming, Pernambuco, is de naam van een Braziliaanse regio, maar ook van het tropisch hardhout dat daar gewonnen wordt en waarop timmerlieden hun gereedschap kapot maakten, maar dat tegelijk uiterst geschikt bleek voor het vervaardigen van vioolbogen. De droom, de bestemming, ligt voor een veelzijdige violiste dus wel een beetje voor de hand en in Timo Alakotila vond ze de ideale reisgezel: even avontuurlijk aangelegd, steeds boordevol al dan niet waanzinnig lijkende ideeën, die, zo blijkt, telkens weer goed uitpakken.

De twee zorgden ervoor dat ze zo weinig mogelijk informatie uitwisselden over de te spelen stukken, tot ze effectief begonnen op te nemen. Uit die zoekende bewegingen, dat jammen, dat botsen van ideeën…groeiden de duotracks op deze plaat. Daarvan zijn er negen en de overige twee worden mee ingekleurd door Vesselil, een bijzonder knap en veelzijdig trio strijkers, waarvan ik u overigens bij deze de titelloze debuutplaat van een kleine twee jaar geleden van harte mag aanbevelen.

De duetten klinken als een mix van traditionele folk en moderne kamermuziek, waarbij je meteen merkt dat je met twee meer dan ervaren muzikanten te maken hebt, die er bijzonder veel plezier in vinden om samen te spelen en tegelijk elkaar muzikaal uit te dagen. Subtiliteit en eenvoudig vermaak gaan letterlijk hand in hand, of de twee nu een ode aan een witte boom spelen (“Det Hvide Træ”) spelen -een boom die in de lente vol witte bloesems staat en in de winter onder een vracht sneeuw bedekt is, dan wel een huwelijksmars (“Bryllupsmarch til Mille og Anders”) - een van de beide nummers waarin de dames van Vesselil hun opwachting maken- je hoort letterlijk hoe de muzikanten weten te spelen met de dualiteit van het gegeven waaraan het nummer zijn oorsprong dankt. Ook de heuse volksdans wordt niet vergeten (“Alvins Ottemandsdans/Skibskatten”) en ook hier merk je die extra dimensie, die de twee aan een op het eerste gezicht eenvoudig gegeven weten toe te voegen. Slotsom: heel knappe, originele, eigentijdse folkplaat!

(Dani Heyvaert)